De opnames op deze cd stammen uit 1959, opgenomen in Falkoner Centret, Copenhagen. Deze twee groepen speelden voor de pauze daarna volgde het Gerry Mulligan Quartet ook uitgebracht op Steeplechase. Zeker voor de pauze een volstrekt schizofrene bezetting, het drumloze Jimmy Giuffre Trio, een voorbode van de free jazz en daarnaast het Gene Krupa Quartet, geleid door een flamboyante en sterke drummer rechtstreeks voortgekomen uit het swing tijdperk. Een groter contrast is nauwelijks denkbaar. Even iets heel anders, op mijn promotie exemplaar staat de naam van het trio tot twee keer toe volkomen verkeerd gespeld op de cd hoes, namelijk als Guiffre, hopelijk is dat niet het geval bij alle cd’s.

Het Jimmy Giuffre Trio bestaat uit Giuffre op tenorsax en klarinet, Jim Hall op elektrische gitaar en Buddy Clark op contrabas. Het album gaat van start met het uptempo “Song of the wind” van Giuffre die hier is te horen op de klarinet. Prachtig helder spel ondersteunt door de stuwende bas en het verrassend sterke gitaarspel van Jim Hall die ook excelleert in het door hem geschreven “Careful” met Giuffre hier op tenorsaxofoon. Fluweel zachte klanken weet hij te ontlokken aan de sax, in de trant van Lee Konitz, geheel in Westcoast stijl. In “The Little melody” van Giuffre is hij weer te horen op klarinet, mijn voorkeur gaat uit naar zijn tenorsax geluid. Dat bewijst hij terdege in het door hem geschreven “Time Machine” een supersnelle swinger waarin het trio buitengewoon goed op dreef is, met name Jim Hall geeft hem flink van katoen.

Het Gene Krupa Quartet is weer een heel ander paar mouwen, we horen Ed Wasserman op tenorsax, fluit en klarinet. Ronnie Ball op piano, Jimmy Gannon op contrabas en Gene Krupa natuurlijk op drums. Ouderwetse muziek uit het swing tijdperk zoals Krupa het ook deed in het Benny Goodman orkest. Ze openen met “Undecided” van Charlie Shavers een regelrecht swingnummer waarin Krupa zich behoorlijk weet in te houden. “Flamingo”, een jazz standard uit 1940 van Ted Grouya met Wasserman op fluit is een nogal sentimenteel overkomend vehikel met de schmierende fluit. Natuurlijk kon het succesnummer “Sing, Sing, Sing” niet ontbreken, Krupa moest natuurlijk zijn ei kwijt op zijn slagwerk, het nummer was een vast onderdeel van het oeuvre van Benny Goodman die het overigens niet schreef, dat was een trompettist uit de band Louis Prima die later zelf veel succes zou oogsten met nummers als Buena Sera. In 1959 was dit toch al een beetje ouwe koek, maar het publiek is uitermate enthousiast. Ik kan nog steeds niet onder de indruk raken van het drumspel van Krupa, vergeleken met de ingenieuze techniek van bijvoorbeeld een Max Roach is dit toch maar houthakkerswerk , puur op het effect gericht. Een album met twee gezichten, Giuffre is nog steeds goed te beluisteren en Krupa is inmiddels muziek uit de oertijd.

Jan van Leersum.